નદી ની રેત માં રમતું નગર મળે ન મળે,
ફરી આ દ્રશ્ય સ્મૃતિપટ ઉપર મળે ન મળે.
ભરી લો શ્વાસ માં એની સુગંધ નો દરિયો,
પછી આ માટીની ભીની અસર મળે ન મળે.
પરિચિતોને ધરાઈને જોઈ લેવા દો,
આ હસતા ચેહરા; આ મીઠી નજર મળે ન મળે.
ભરી લો આંખ માં રસ્તાઓ, બારીઓ, ભીંતો,
પછી આ શહેર, આ ગલીઓ, આ ઘર મળે ન મળે.
રડી લો આજ સંબંધોને વીંટળાઈ અહીં ,
પછી કોઈને કોઈની કબર મળે ન મળે.
વળવા આવ્યા છે એ ચેહરા ફરશે આંખોમાં,
ભલે સફર માં કોઈ હમસફર મળે ના મળે.
વતનની ધૂળથી માથું ભરી લઉં ‘આદીલ’,
અરે આ ધૂળ પછી ઉમ્રભર મળે ન મળે
- ‘આદીલ’ મન્સૂરી ['સતત' પુસ્તક]